Door: Jules Hameleers
Een bewust leven is een leven in service.
In ieder geval, dat is mijn overtuiging. Wanneer je op weg bent op het pad van bewustzijn, persoonlijke groei en spirituele verbinding, dan komt er onvermijdelijk een punt waarop je ziet: ik ben veel meer dan ikzelf.
Dan zie je dat wij allemaal verbonden zijn, dat we uniek, maar ook allemaal hetzelfde zijn en dat de hiërarchie die we vaak denken dat er is, in werkelijkheid helemaal niet bestaat. Het gras waar jij met je blote tenen in wiebelt, is niet minder dan de persoon die dat wiebelen aanstuurt.
Je gaat van ik naar wij. Je voelt je verbonden met iets wat groter is dan jijzelf. En of je het nou spiritueel insteekt en dat voor jou, God, liefde of het universum is, of dat jij simpelweg een diep respect voelt voor alles wat bestaat, uiteindelijk komt het op hetzelfde neer. Je voelt dat jij, inclusief al jouw problemen, uitdagingen, geluksmomenten, trauma’s én zorgen, uiteindelijk niet zoveel uitmaakt. Of in ieder geval niet meer of minder dan iets of iemand anders.
Maar ja, en dan… Hoewel je op weg bent naar dat pad van ‘alles is één’, zullen er nog momenten komen dat je dat even niet voelt. Dat je wordt meegezogen in de kolkende rivier die je zorgelijke gedachtes zijn. Dat je met de vinger wijst naar anderen die jou iets zouden hebben aangedaan. Dat je niet de liefde voelt die overal, altijd en in iedereen aanwezig is.
En voor de duidelijkheid: dat is oké. Maar dat zorgt ook voor een paradox, die je in een houdgreep houdt. Een houdgreep die je ontwikkeling remt, tegenhoudt en op spanning zet.
Want aan de ene kant wíl je niet bezig zijn met al je eigen problemen, uitdagingen en ontwikkeling: er kan een weerstand ontstaan tegen alles wat alleen van jou is en wat niet op een directe manier bijdraagt aan een ander of de wereld. Voel ik me onzeker? Maakt niet uit, uiteindelijk is toch alles liefde. Ben ik gekwetst? Dat is mijn probleem, het is alleen iets wat afspeelt in mijzelf en niet in de ander. Voel ik me alleen? Dat is slechts een onware gedachte, niemand is namelijk ooit alleen.
De fase waarin je bent in je ontwikkeling, zet je als het ware klem. Je weet dat al jouw ‘kleine’ gevoelens eigenlijk onwaar en onterecht zijn, maar tegelijkertijd heb je niet de kracht om ze in een vingerknip los te laten, waardoor je je ertegen gaat verzetten. Je wil niet de focus op jezelf leggen, ‘want er is veel meer dan dat’, maar wegdrukken brengt je ook niet verder. Er ontstaat een spiritual bypass die het daadwerkelijke doel dat je nastreeft, eigenlijk alleen maar in de weg zit.
En de grap, de clue, het ding, is nu: dat is precies waar de oplossing ligt. Je problemen wél serieus nemen. Wél erin gaan. Wél voelen. Wél drama maken. Wél er doorheen gaan. Want om de afhankelijkheid en de gehechtheid aan jezelf volledig los te laten, kan er geen millimeter meer aan zelfafwijzing of zelfhaat zijn.
Want alleen een onvoorwaardelijk van gehouden ego – in al zijn vormen en maten, met al zijn grillen en pijnen, in al z’n onuitstaanbaarheid en gekwelde zijn – laat zich aan de kant duwen.
