Door: Evi Bastiaensen (holistische gezondheidscoach)
Sinds de leeftijd van 17 jaar kreeg ik de ene vage klacht na de andere. Het begon met steeds terugkomende blaasontstekingen, er kwamen felle buikkrampen bij, hoofdpijn en hyperventilatie. Zeven jaar lang liep ik van de ene naar de andere arts. Niemand kon me helpen. ‘Niets bijzonders te zien. Het zal waarschijnlijk wel stress zijn, omdat je op de universiteit gestart bent.’ Hier is nog een pilletje tegen je spastische darmen, dat mag je elke dag nemen je hele leven lang (ja serieus?!) en neem een paracetamol tegen je hoofdpijn (dat helpt niet…) en hier is antibioticum voor je blaasontstekingen, neem er maar elke dag eentje van de komende jaren (hoezo?!).
En zo ging met deze steeds terugkomende pijnen ook een kleurendoos vol angsten open. De angst om in het donker alleen naar huis te fietsen, de angst om op de snelweg te rijden, de angst om door tunnels en over bruggen te rijden, de angst om niet weg als ik in de aula zat, de angst om de lift te nemen, de angst om het vliegtuig te nemen, de angst om met mijn auto door de carwash heen te rijden, de angst om te stikken, de angst om verlaten te worden, de angst om dingen te zeggen die ongepast zijn, de angst om … Ga zo maar door… Het lijstje van pijnen en angsten werd steeds langer. Ik ploeterde me hier doorheen en bleef zo ‘normaal’ mogelijk functioneren in de maatschappij. Hard werken, feesten, daten, weinig slapen…
Tot mijn lichaam brak, eind november 2016. Mijn lichaam was op van het vechten tegen de pijn en de angsten. Van de ene dag op de andere was alles anders. Mijn lichaam wilde dit niet meer. Het was klaar met leven op deze manier. De diagnose was de ziekte van Pfeiffer. Ik kroop twee weken over de vloer van de pijn, en de angst die ik voorheen had om te stikken werd bijna werkelijkheid. Ik kon amper nog ademhalen met de abcessen die ondertussen in mijn keel waren ontstaan. Ik nam pijnstillers (dat was me uiteindelijk altijd geleerd door de artsen waarbij ik kwam) en belandde vervolgens vier dagen in het ziekenhuis met een overdosis aan pijnstillers, een bijnieruitputting en een volledig uitgeput lichaam. In de nacht smeekte ik de verpleegsters voor mijn volgende shot morfine. Deze roes gaf mijn lichaam en ook mijn geest rust. De rust die ik zo hard nodig had en de afgelopen jaren onvoldoende had genomen. Hierna volgde een periode van vier maanden waarbij ik niet aan het werk kon. Douchen was dé prestatie van de dag. Langzamerhand kreeg ik in de loop van de maanden weer wat meer energie. Mede door het fantastische werk van mijn osteopaat én de rust die ik mijn lichaam eindelijk gaf. Maar het was nog verre weg van mijn energiepeil van voorheen. Ik ploeterde mezelf de dag door. Dag na dag, voor ruim vijf maanden lang.
Al vanaf het begin van het ziek zijn eind 2016, gaf een toenmalige collega me de tip om mijn voedingspatroon te laten onderzoeken. Dit deed ik uiteindelijk pas negen maanden nadat ik zo ziek geworden was. Want, ik at al redelijk gezond vond ik van mezelf. Ik eet sinds mijn acht jaar vegetarisch en mijn ouders hadden me altijd verse maaltijden met veel groenten en fruit gegeven. Dus ja, wat kan er dan mis zijn met mijn voedingspatroon? En waarom had mijn maag-darm arts hier eigenlijk niet over gesproken? Dan toch maar eens mijn voedingspatroon laten checken. Die doorslag kwam er toen mijn osteopaat er ook over begon. Het was een wat alternatievere voedingsintolerantie test. Uit deze test bleek dat ik een intolerantie voor gluten en bepaalde soorten kazen had. Daarnaast kwamen er ook nog aardbeien, meloenen, uien en knoflook uit. Even drie maanden dit alles niet eten en dan kijken wat er gebeurt. Dat was het advies. Ja, en daar sta je dan.
Okay, let’s do this. Ik had niets te verliezen. Echter… Week één was verschrikkelijk. Nog meer hoofdpijn en buikpijn. Nog meer angsten. Een heel depressief gevoel. Wat doe ik hier eigenlijk nog op deze wereld? In week twee begon de zon weer wat te schijnen. Ik vond lekkere recepten met de dingen die ik nog wel mocht eten en maakte er wat van. In de weken die volgden heb ik heel vaak met iets van koekjes, aardbeien en meloen in mijn handen gestaan, maar de innerlijke drive om weer meer energie te ervaren was groter dan de wil naar hetgeen wat niet goed bleek te zijn voor mijn lichaam. Pas in week vier begon ik echt een verschil te merken. Ik had plots geen buikpijn meer. Mmm, dat zal misschien wel toeval zijn dacht ik. Maar de buikpijn bleef weg. En de energie kwam er voor in de plaats. Woehoew!! Drie maanden later was het tijd voor mijn controle afspraak bij de voedingsdeskundige. Het verdict was dat mijn darmen tot rust waren gekomen door het elimineren van bovengenoemde etenswaren en dat ik hierdoor weer aardbeien, meloen, ui en look kon eten. Bij gluten bleef een intolerantie zitten en ook Franse kazen deden niet veel goeds met mijn darmen. Op die dag besloot ik om geen gluten meer te eten, voor altijd. Ja natuurlijk ging dat niet van een leien dakje en liet ik me af en toe nog eens verleiden tot wat lekkers met gluten in als er geen glutenvrije optie was. En daar was dan de ellende weer. Opgeblazen gevoel, constipatie, vermoeidheid. Het hele pretpakket. Okay, dan toch maar niet meer eten. Het effect was zo duidelijk. Ook de blaasontstekingen namen na enkele weken af.
Wat bijzonder is, is dat na enkele maanden ook een hele hoop van mijn angsten verminderden, zonder dat ik er echt mee aan de slag was gegaan. De angsten die heel diep in me geworteld zaten bleven, maar zeker de helft van de lijst was naar de achtergrond vervaagd. Ik legde nooit de link met het veranderen van mijn voedingspatroon. Totdat ik afgelopen maanden in mijn opleiding tot holistisch gezondheidscoach leerde over de impact van onze darmen op ons brein en daarmee ook op onze angsten. Plots vielen heel wat puzzelstukjes in elkaar. Ik zie nu dat het begon met de blaasontstekingen, in een periode van vele veranderingen, waardoor ik veel antibiotica in mijn lichaam kreeg. Mijn darmwanden werden beschadigd (ik wist toen nog niet dat na een kuur antibioticum een kuur met probioticum een must is). Waarschijnlijk is hierdoor mijn voedingsintolerantie voor gluten en sommige andere etenswaren ontstaan. Door het blijven eten van wat mijn lichaam als schadelijk voor me zag, ging het continu in een afweerreactie, met fysieke klachten als gevolg. Mijn darmwanden werden verder beschadigd en namen zo onvoldoende de voedingsstoffen op uit groenten, fruit en andere gezonde voedingsmiddelen die ik at. Daardoor konden deze voedingsstoffen niet getransporteerd worden naar mijn brein dat de regie heeft over mijn angsten. En zo namen mijn angsten toe, schoten mijn stress hormonen de pan uit (hello cortisol en adrenaline, non-stop) en gaf mijn lichaam het op.
Zoals ik al zei bleven er nog wel wat angsten over na het herstellen van mijn darmflora, ook al was mijn fysieke lichaam tot rust gekomen. Tijd om niet alleen mijn fysieke lichaam, maar ook mijn mentale, emotionele en spirituele lichaam te gaan ondersteunen. Ik startte met het volgen van bewustzijnstrainingen en werd me bewust (dat is de bedoeling van bewustzijnstrainingen natuurlijk) van de dieperliggende patronen van mijn angsten en de andere klachten die mijn lichaam bleef geven. Ik gaf onvoldoende mijn grenzen aan, was een duidelijke people pleaser met een grote angst voor afwijzing en voelde heel wat onzekerheid over mijn eigen lichaam en mijn zijn. Wie was IK eigenlijk? Zeker nu zoveel van wat mijn identiteit tot nu toe had gemaakt, was weggevallen. Mijn werk, mijn energieke vrolijke happy de peppie zijn, het altijd klaar staan voor anderen, … Ik had er allemaal de fut niet meer voor en wat bleef er dan uiteindelijk nog over? Ik koos ervoor om me te laten ondersteunen door een coach en energetische behandelingen, in combinatie met yoga en meditatie. Ik leerde tools om mijn grenzen aan te geven en mijn eigen energie en geluk op de eerste plaats te zetten. Maand na maand begon ik verder op te klaren. Ik had opnieuw de energie om te gaan sporten en hierdoor kreeg ik nog meer energie. Blijvende energie, elke dag opnieuw.
Ik geloof dat de meeste van onze fysieke klachten hun oorsprong hebben in een emotionele disbalans. Ons lichaam geeft elke dag opnieuw signalen. Je kan je lichaam bekijken als jouw unieke kompas. Het wijst jou de richting, zodat jij de beste versie van jezelf kan leven. Er ligt een schatkist aan mogelijkheden om jouw energie en kracht te ondersteunen met de voor jou juiste voeding en beweging. Deep down weet je wat jouw lichaam en geest voedt, waar jouw behoeftes liggen. Jij bent de expert.
Wanneer heb jij je voor het laatst top fit gevoeld? Is dit het jaar waarin jij de signalen van je lichaam serieus gaat nemen?
Paula
op 17 Apr 2021