Door: Sacha Steuns/Jules Hameleers
Mijn interne heroïnehoer en ik. Voor eeuwig vriendinnen.
Mijn eerste ervaring met schaduwwerk is op het moment dat ik dit schrijf alweer negen jaar geleden. Na twee jaar twijfelen over het aangaan van deze vorm van zelfontwikkeling, durfde ik eindelijk die stap te zetten. Of vooral, was ik eindelijk bereid geld, tijd en lef in te zetten voor iets wat vanaf de buitenkant hoogst onaantrekkelijk leek. Er werd me beloofd dat ik mijn donkerste kanten zou gaan belichten. Dat ik mijn grootste angsten in de ogen zou kijken én als klap op de vuurpijl, kennis zou maken met mijn sterkste, liefste en grootste versie.
Sure… Alsof die er is (dacht ik toen hè). Uiteindelijk leerde ik de heroïnehoer in mezelf kennen, bevrijdde ik haar en zag de kracht van de manipulatieve vrouw in mij. Ik sloot uiteindelijk vriendschap met haar. Ik neem je mee in mijn ervaring…
Voordat ik naar deze specifieke retreat ging, las ik het boek van Debbie Ford, ‘The dark side of the light chaser’. In dat boek werd mij de vraag gesteld: wat is het allerergste wat er over jou gezegd kan worden? Ik ging bij mezelf na: wat vind ik het allerergste wat andere mensen over mij zouden kunnen vinden? En nog erger: waarvan zou ik gruwen als ik het uiteindelijk zou blijken te zijn?
Mijn antwoord: een manipulatieve vrouw.
En dan specifiek met dat woord ‘vrouw’ erachter; niet alleen een manipulatief mens, maar iemand die haar vrouwelijkheid, sensualiteit en verleidingskracht inzet om dingen voor elkaar te krijgen. Om anderen te beïnvloeden en om haar vinger te winden. Om iemand in te pakken voor eigen gewin.
Ik groef verder. Als ik de meest duistere kant voor me zie van een manipulatieve vrouw, wat is dat dan? Hoe maak ik een extreem archetype van haar? Mijn antwoord: een prostituee. En wat is daar dan weer de duistere kant van? Een vrouw die haar lichaam verkoopt, in ruil voor drugs. Een heroïnehoer. Mijn heroïnehoer.
Door verbinding te maken met haar, die pijn te voelen die het onderdrukken van haar met zich meebracht, door haar uit te leven in de vorm van een theatervoorstelling, bevrijdde ik mezelf van de onzichtbare kettingen waarmee ik mezelf figuurlijk had vastgebonden.
Doordat ik die heroïnehoer-energie namelijk onderdrukte, probeerde te negeren, lag zij altijd als een monster achter de bosjes op de loer. Ik was bijvoorbeeld altijd bang dat ik te veel bloot liet zien. En nog specifieker: doordat ik die kant van mezelf onderdrukte, kwam ze vaak onbewust tevoorschijn, zonder dat ik dat wilde. Ik ging mensen inauthentiek verleiden om iets voor elkaar te krijgen. Dan wérd ik juist die manipulatieve vrouw die ik zo verafschuwde.
En door dit uit te spelen, deze versie van mezelf te bevrijden, kreeg ik toegang tot het tegenovergestelde: de vrouw die ik werkelijk ben kwam in het licht. Ik kon verbinden met mijn authentieke sensualiteit. Ik kreeg toegang tot de authentieke versie van iets in mezelf, omdat ik het uit de schaduw had gehaald. De vrouw die flirten en verleiden kan zien en inzetten als een bron van energie en verbinding. Met mensen, met ideeen, met het leven zelf.
En toen en daar, besloot ik dat ik deze vorm van persoonlijke ontwikkeling wilde doorgeven aan anderen.
Schaduwwerk…lichtwerk. Het licht zo f*cking dicht bij elkaar en toch wordt schaduwwerk vaak vergeten in het proces van eenwording. Van heling. Van groei in de zuiverste versie van jezelf.
Na mijn eerste schaduwreis en ervaring volgden er nog velen. Inmiddels kan ik met trots zeggen dat ik wel 100 vreselijke titels en termen me eigen heb gemaakt. Ik schaam me er niet meer voor en ben in staat om instant gebruik te maken van de kracht erachter.
Met veel liefde en enthousiasme laat ik anderen kennis maken met hun verstopte kanten. Help ik ze om hun demonen en interne monsters naar buiten te laten komen. Sta ik als een hooligan ze aan te moedigen en door de diepste krochten van hun ziel te juichen, zodat dit proces ze laat verbinden met de ultieme lichtheid van hun bestaan.
