– door Jules Hameleers
Luister je liever een podcast over dit onderwerp? Klik dan hier.
Ik ben echt meester van de verbroken commitments, vooral wanneer mijn beloftes gaan over bewegen of eten. Hoe erg ik me ook inbouw en vastzet met afspraken en beloften aan mezelf, het wil er maar niet van komen. Schrijf ik me in voor een sportles in de ochtend? Dan slaap ik slecht en is blijven liggen ‘toch echt beter voor me’. Besluit ik gezond te gaan eten? Dan zijn er toch echt een aantal feestjes waarop het wel heel ongezellig is als ik niet mee-eet. Een volledige en complete ego-hijack en een enorme berg bullshit, dat zie ik ook wel, maar dat leidt niet altijd meteen tot verandering. Of altijd niet…
Omdat dit een doorlopend thema is dat terug blíjft komen in mijn leven, besloot ik de blog over Joris’ nieuwste podcast te linken aan mijn eigen ervaring. Hij beschrijft hierin hoe je om kunt gaan met verbroken commitments, aan de hand van een methode die geïnspireerd is op die van Creative Consciousness. Want ik houd het altijd wel eventjes vol, op pure wilskracht, maar het leidt nooit tot intrinsieke motivatie. Ik voel geen brandend vuurtje en geen innerlijke drive. Een commitment is als het ware de brandstof om het vonkje te laten woekeren. Maar hoe zorg je dat deze vonk er is? En nog belangrijker: hoe herstel je als je een commitment verbroken hebt, zonder direct de handdoek in de ring te gooien?
Wanneer ik – en veel anderen met mij – mijn eigen belofte verbreek, ga ik vaak naar de ‘waarom’ zoeken. Of iets platter gezegd: ik probeer iets recht te praten, wat van die woorden niet minder krom wordt. Bijvoorbeeld: Ik sliep midden in de nacht, dus vroeg opstaan was echt niet slim. Of: Ik was pas laat ’s avonds terug van werk, ik had echt geen energie meer om te gaan sporten. Of: Een vriendin zat echt niet lekker in haar vel, dus samen een reep chocolade eten was echt de enige remedie. Ik gebruik nu even gezondheidsdoelen als voorbeeld, omdat die voor mij altijd het meest vatbaar en kwetsbaar zijn, maar dit geldt natuurlijk voor alles: beloftes rondom geld, werk, vrienden, familie en de spannendste: jezelf. Voor al die doelen geldt hetzelfde: hoe goed, kloppend, waar of logisch je redenen ook zijn, ze zorgen er niet voor dat je ineens wél aan je commitment hebt voldaan. De redenen die je achteraf verzint, hebben geen enkel effect op de feiten.
Het is daarom voedender voor jezelf om te gaan kijken naar je commitment. Oordeelloos te kijken: dus even los te laten of het oké, of juist niet oké is dat je je niet aan je belofte hebt gehouden, maar gewoon bewustwording creëren over de energie waar je in zit. Voor mij is die achterliggende reden vaak dezelfde: wanneer het om commitments gaat met vrienden, werk of andere mensen in het algemeen, heb ik relatief weinig moeite me hieraan te houden. Wanneer het echter om beloftes gaat die anderen niet – of in ieder geval niet direct – helpen en alleen voor mezelf goed zijn, laat ik het vaak na. Dit is een patroon dat ik vaker terug zie en door me hier bewust van te worden, helpt het me om de verhalen, redenen en waaroms wat los te laten.
De volgende stap: ik verbind me opnieuw met mijn commitment. Sta ik nog steeds achter mijn doel? In mijn geval gaat dit over fit en vitaal worden en mijn lichaam ervaren als een instrument dat me support in plaats van tegenwerkt en waar ik me thuis in voel. Klopt het dan nog wel om me vast te bouwen met ‘zo veel keer sporten per week’, of ‘op deze manier eten elke dag’? Voor mij voelde dit niet meer kloppend. Het paaltje dat ik had neergezet (mijn fitheids- en vitaliteitsdoel) is nog steeds waar ik naar verlang, maar de weg er naartoe kan nog meer in lijn zijn met mezelf en waar ik van groei. Daarom heb ik ervoor gekozen mijn commitments in de vorm van ‘elke dag doe ik dit wel of niet’ los te laten, en die concrete doelen om te zetten naar beloftes die me inspireren en de verantwoordelijkheid bij mezelf leggen. Beloftes waarin ik niks heb aan wilskracht, maar waarvoor een innerlijk vuur cruciaal en noodzakelijk is. Daardoor heb ik gekeken of mijn doel nog kloppend is en goed voelt (stap drie) en er vervolgens er iets aan toegevoegd en mezelf gegeven wat ik nodig heb om verder te gaan en opnieuw 100 procent ja tegen mijn belofte te zeggen (stap vier).
Ik heb mezelf daarna de vraag gesteld of ik nu wél in de 100 procent JA kan stappen naar mijn commitment toe. Voor mij was het antwoord ja. Als jij deze stappen ook wil doen, maar merkt dat er nog een bepaald soort twijfel in je leeft, kun je jezelf opnieuw de vraag stellen: wat heb ik nodig, wat moet ik toevoegen om wel volledig ervoor te gaan?
Vervolgens heb ik gecheckt wat de impact of het effect op mij was dat ik mijn doelen rondom mijn vitaliteit niet heb behaald. Ik zie dat niet sporten en ongezond eten me in het moment altijd lekker laten voelen: in bed blijven liggen is natuurlijk comfortabeler dan om 6 uur ’s ochtends gaan wandelen. Maar daarna voel ik me altijd onzeker, zwak en ‘gefaald’ en nog minder in contact en tevreden met mijn lichaam dan voordat ik begon. Ik neem dit mee als inzicht, besluit mezelf hier telkens aan te herinneren als ik voor een nieuwe beslissing sta en laat los dat het deze keer niet gelukt is.
Hoewel ik het heel ingewikkeld vind om te kijken naar de impact op anderen in dit geval, zie ik ook wel dat wanneer ik niet in de liefdevolste, fitste en zelfverzekerdste versie van mezelf zit, dat ook invloed heeft op anderen en ik hier ook anderen mee schaadt. Dat zij hierdoor minder van mij krijgen en ik dus ook veel minder geef. Als ik in een slachtofferrol stap van mijn verbroken commitment, ben ik niet beschikbaar om mijn energie te richten op de dingen die er écht toe doen, namelijk het welzijn van mij, de mensen om mij heen en de projecten waar ik me mee bezig houd.
Als laatste kijk ik naar wat ik al allemaal wél bereikt hebt: hoewel ik nog vaak mijn beloftes en afspraken rondom mijn gezondheid verbreek, gaat het óók beter dan ooit. Heb ik meer bewustzijn dan ooit over dit onderwerp en mijn patronen hierin, beweeg ik meer dan ooit en ben ik steentje voor steentje bezig de keiharde patronen te doorbreken.
En uiteindelijk gaat het daar voor mij om: niet dat het in één keer goed gaat, maar dat ik wel altijd blijf werken om mezelf zoveel mogelijk te laten zien zoals ik écht ben.
